Longyearbyen

Website Jacques Bazen

Longyearbyen

Vakantie Longyearbyen, augustus 2006

Ver weg, en afgelegen, ongeveer tweeduizend kilometer ten noorden van de Noordkaap in Noorwegen, ligt de Spitsbergen archipel. Op die eilanden zijn nog een paar nederzettingen te weten Barentsburg (Russisch), Sveagrube (wat huizen rond een kolenmijn), Ny-Alesund (poolonderzoeksstation) en de "hoofdstad" Longyearbyen. Je kunt op Spitsbergen komen met het vliegtuig, vanuit de Noorse stad Tromso. Het eerste wat opvalt als je aan komt vliegen is dat de naam van de eilandengroep zo goed gekozen is. Werkelijk, er was geen betere naam denkbaar voor dit gebied. Het zijn allemaal spitse bergtoppen en wat ook niet geruststellend is, het ziet er vanuit de lucht zeer onherbergzaam uit. Ook al zit je in een warm vliegtuig, het is in een oogopslag te zien dat het er heel koud is. Geen bomen, amper planten, veel ijs en veel kale rotsen. En toen ik erheen vloog was het ook nog eens 1 uur 's nachts. Maar omdat het zo dicht bij de noordpool ligt, is het er in de zomer altijd licht. En in de winter altijd donker trouwens...

vliegtuig

aankomsthal vliegveld

hotelkamer

met uitzicht

Een echte wegwijzer!

Meer dan 60% van Spitsbergen is bedekt door landijs. Dat betekent dat er overal in de buurt gletsjers te vinden zijn. Zo ook bij Longyearbyen. Er is een flinke gletsjer aan het eind van de vallei. Zeker een bezoek waard. Helaas bleek na uren klauteren over steile hellingen met losliggende glibberige rotsen dat de stroming van de smeltwaterbeek van de gletsjer te sterk was om er doorheen te gaan. De beek was ook nog eens te breed om eroverheen te springen, dus eigenlijk was het een beetje voor niks, maar toch een leuke wandeling.

De gletsjer aan het einde van de vallei

Uitzicht over Longyearbyen

Smeltwaterbeek

Op Spitsbergen komen ijsberen voor. Dat zijn de meest gevaarlijke roofdieren op de archipel. Ze kunnen tot 35km/h rennen en hebben enorme klauwen waarmee ze mensen in één klap kunnen doden.

Vanwege het ijsbeer gevaar mag je het dorp niet uit zonder geweer. Gelukkig zijn die op verschillende plekken te huren.

De reden dat er mensen wonen in dit afgelegen koude oord is dat er steenkool in de bodem zit, veel steenkool. Longyearbyen is vanouds een mijnbouw gemeenschap, maar later kwam er ook een universiteit voor poolonderzoek en toerisme bij. Een van de toeristische trips die je kunt doen is een tochtje naar de Esmarkgletsjer en Barentsburg

In de universiteit is ook het Longyearbyen museum gevestigd, met allerlei interessante dingen over de geschiedenis, de mensen (sommigen van hen zijn echte kluizenaars), en de biologie. Een van de onderwerpen was de Nederlandse aanwezigheid op Spitsbergen, in de zeventiende eeuw. De Nederlanders hadden hier een nederzetting om walvissen te verwerken tot traan. Smeerenburg was de naam van de nederzetting. Bij opgravingen is een hoop weer naar boven gekomen. De bodem van Spitsbergen is permanent bevroren en werkt als een natuurlijke diepvries....

Op Spitsbergen rijden de meest vreemdsoortige auto's rond. Enkele daarvan heb ik gefotografeerd. Ik schat dat er maximaal ongeveer acht tot tien kilometer verharde weg op het eiland is. Toch weerhoudt dat sommige mensen er niet van om een hele snelle sportauto te kopen. Sommige daarvan compleet met spoilers en al.

En stel nou dat je iets bijzonders te vieren hebt... En bruiloft ofzo. Dan kun je zelfs de Svalbard Stretched Limo huren.

De meeste auto's zijn vrij normaal. Er is ook een autodealer op het eiland en een tankstation. En er is zelfs een taxi service! Maar wat echt alles slaat is het autoverhuurbedrijf wat op het vliegveld zit... Er is slechts tien kilometer begaanbare weg!

Longyearbyen heeft een vrij grote haven, in de eerste plaats voor de steenkool natuurlijk, maar ook leggen er regelmatig cruise schepen en schepen met voorraden aan. Er is in principe geen landbouw mogelijk op de eilanden, dus alles moet worden aangevoerd vanaf het Noorse vasteland.

Het dorp zelf heeft ongeveer 1800 inwoners. Er zijn geen straatnamen, dat vindt men in deze mannenomgeving van mijnwerkers te soft. Er zijn alleen huisnummers. Alle basisvoorzieningen zijn echter aanwezig. Van electronicazaak en boekhandel tot supermarkt en kledingwinkel. Die voorzieningen zijn echt wel belangrijk, alleen al omdat in de winter het leven er niet zo aangenaam is, omdat het er vier maanden per jaar donker is. Hooguit is er een beetje licht als het volle maan is, of als het noorderlicht (Aurora Borealis) te zien is.

Uitzicht over Longyearbyen